Duodécima semana. XXXVI Pedestre de Santiago.

Penúltima semana de adestramentos específicos para a maratona de Porto. Xa queda pouco, xa empezan as molestias típicas previas a un gran evento deportivo, ás que xa empezo a estar acostumado, que se che doe o xemelo ou o nocello ou un isquiotibial...  Creo que o corpo xa se puxo en modo "aforro de enerxía"  e en modo "alerta".

A semana empezou coa resaca da Media de Pontevedra que me deixou as pernas moi pesadas, de feito pasei o día de descanso para o luns e aínda así o martes, na rodaxe de dez quilómetros seguía a notar as pernas pesadas e doloridas, sensacións que continuaron na rodaxe do  mércores de tamén dez quilómetros.

O xoves fixemos as series que restaban por facer. Dúas series de seis mil a 4:20 cun quilómetro de recuparación entre ambas a 4:45. Por sorte as pernas xa se atopaban mellor o que axudou a levar as series moito mellor. Fíxenas na compaña de Carlos e Xan, aínda que este último só fixo a primeira, pois anda con molestias e non é cousa de arriscar a estas alturas. O resultado foi bo, fixémolas cumprindo obxectivos e incluso a última por debaixo do marcado.

O venres descansei e o sábado fixen outra rodaxe  de dez quilómetros que aproveitei para estrear e probar as novas zapatillas que vou levar na maratona, unhas Asics GT-2000, un pouco máis lixeiras que as Brooks Trance que veño empregando.

O domingo participei na Pedestre de Santiago, unhas das probas emblemáticas do calendario galego  e na que levaba dúas edicións sen participar. Desta vez non fun a disputala, pretendía facer quilómetros sen gastar enerxías de máis e ao mesmo tempo gozar de tan  magnífico percorrido ( sigo sendo da opinión de que non hai unha carreira cun último quilómetro tan espectacular).

O meu compañeiro na experiencia maratoniana Carlos, foi tamén compañeiro nesta carreira. Fixémola todo o percorrido xuntos charlando e marcándonos os ritmos.

Saímos, como é típico desta proba, moi lentos e esquivando corredores por Xoan XXIII  e ata a Virxe da Cerca non fomos con fluidez. A partir de aquí puidemos ir máis cómodos. Conservadores ao máximo incluso ao chegar á tan temida costa de Vite que subimos cun ritmo cómodo para despois, na baixada deixarse ir e gozar do percorrido monumental, iso si, tendo conta de non esvarar, pois o chan estaba mollado.

Entramos en meta na praza do Obradoiro cun tempo de 52:11.

Entramos na derraderia semana, o tema loxístico hai tempo que está arranxado, hotel con almorzo incluído e saída ás tres da tarde. Esta semana é de tomarse as cousas con calma, dentro do posible. O luns toca visita ao fisio para descargar un chisco as pernas, martes e mércores rodaxes suaves de dez quilómetros e o venres outro máis suave aínda. O sábado desprazamento ata Porto na compaña da miña muller e o domigo a gozar da carreira!

Saúde e quilómetros!!