Obxectivo Cumprido!!!

Os Taninos Runners en Meta

Aínda coas pernas magoadas e o espiritu alterado polas emocións, chegou o momento de facer a crónica desta aventura. Non acostumo a tardar tanto en facer as crónicas pero é que esta carreira foi especial e precisaba asentarme un pouco antes de pórme a escribir.
Tan especial como que era a primeira vez que nos enfrentabamos a unha distancia mítica, sempre fora un soño para min podela facer ( aínda recordo hai catro anos, durante as olimpiadas de Atenas, vendo a proba da Maratón na casa de David, lle comentara que era un dos meus desexos podela correr algún día).

Do día previo destacou a visita á feira do corredor, onde recollimos o dorsal e nos deron a camiseta conmemorativa e outros agasallos, a foto con Chema Martínez que sería o vencedor na proba, e a comida da pasta compartindo mesa con miles de corredores.

Con Chema Martínez

O día da carreira tocou madrugón ás 6 da mañán estaba a pé ( desperto levaba horas!). As 7:30 saímos do Hotel Mónica, David e eu destino Praza de Colón onde quedaramos con resto dos Taninos, Taninas e Taninitos. Chegamos as 8:15, últimos preparativos, visitas aos baños, fotos e listos para situranos na saída.

Ás 9:00 Deuse a saída. Saímos todos xuntos Castellana arriba, Edu no seu papel, ía animando a cousa, ao paso dos quilómetros iamos collendo o ritmo. Antes do km 10 primeira parada "tecnica" que descompuxo o grupo dos Taninos, pero as forzas aínda estaban enteiras para que nos puidesemos reagrupar. De tal xeito pasamos polo Km 10 (49':00'').
No 12 segunda parada, cando tiñamos o globo-guía das 3:30' enfronte nosa, esta parada xa desfixo o grupo. Edu e Tino foron por diante e os demais quedamos atrás para reagruparnos no Km 15. Este tramo foi o máis impresionante da carreira: baixada de Fuencarral, Gran Vía, Sol, Calle Mayor, Palacio Real. A xente abarrotaba as beirarrúas aplaudindo, a música de " carros de fuego" polos altavoces dunha casa, unha charanga na Porta de Sol, os berros de ánimo... puñan o pelos de punta.
Chegamos ao km 20 todo ben, parada técnica de Rubén e Dani, separámonos un pouco para xuntarnos xa no 24 ( dentro da casa de campo) cando paramos David máis eu, pasando o 25 con moi pouca distancia entre o noso grupo e o dos irmáns Porto; Edu e Tino ( según as informacións de Mónica levaban xa 4' de vantaxe),neste adiantame un grupo de corredores do club de atletismo de Vigo e dámonos ánimos mutuamente.
Km 30 saímos da Casa de Campo e aquí empezaron os problemas para min. Ía por diante de David medio minuto e noto que se me carga o basto interno da perna esquerda polo que decido aflouxar o ritmo ( como íamos por debaixo do tempo previsto non había problema),Doume conta de que non tomei o segundo xel enerxético e xa non teñó auga na man, teño que esperar ao seguinte fornecemento de auga, miro para atrás e espero por David, pero tampouco debe ir moi ben por que non me dá collido, recupero un pouco, paso polo Vicente Calderón, pégase a min un corredor de Madrid que decide continuar comigo, comentame que me leva seguindo hai rato e que eu son a súa referencia, agradécese ir en compañía. Vou ben dentro do que cabe, non teño medo ao famoso muro pois estou desfrutando da carreira e levo un ritmo cardiaco bo.

Km 35, acabouse o que se daba!, sen previo aviso calambre no xemelgo dereito, teño que baixar o ritmo ata case parar, corro sobre o talón para que non se me siga subindo, aproveito o paso dun sanitario para que me bote reflex, enseguida noto que o xemelgo se recupera e continúo. Pásame Dani como unha moto e informarme de que Rubén e David van xuntos por detrás.

Km 37 calambres no xemelgo esquerdo de novo teño que parar e busco desesperadamente aos do Reflex, cando mo botan cálmame a dor pero non son capaz de recuperar, están tan danados os xemelgos que teño que correr sobre os talóns. Sobra decir que o tempo de final de carreira xa non me importa o que me preocupa é chegar a meta ( non fun a Madrid para retirame cando faltan 5 quilómetros!!). Para máis dificultade o recorrido final é de continuas subidas, miro ao redor e os rostros son de sufrimento, de xenreira, de desesperación, de dor non son o único que sufre, pero tamén hai os que suben como foguetes como o caso de Rubén que me adianta no quilómetro 40,5 párase un pouco comigo e lle digo que tire que xa queda pouco.

Km 41, remata a durísima subida paralela á liña de meta no Retiro vexo unha pancarta que di:" si puedes con esto puedes con todo" non sei se será certo pero animoume un montón.
Entrada no Retiro, restan 500 metros, hai mogollón de xente animando, é espectacular pero teño tanta dor nas pernas que non podo disfrutalo como quixera. A 50 metros de meta alcanzame David e entramos en Meta xuntos. Acabouse o sufrimento! 3 horas 42 minutos 42 segundos.

Chegada a Meta ( o que costou!)

Xa vexo ao resto dos Taninos, Edu esta exultante de alegría, sóbranlle forzas, tanto que non mide a súa efusividade e nós non estabamos para festas. Non podo nin sentarme, nin facer estiramentos, quero beber, sentarme que alguén me quite esta sensación de agotamento e dor!!. Pouco a pouco vou recuperando, aínda que ata que non cheguei ao hotel , me duchei e puxen bolsas de frío nas pernas non era persoa.

Xa está, esta é a crónica da carreira, puiden facela doutro xeito, contar outras anecdotas que pasaron en carreira e fóra dela, pero isto suporía unha crónica demasiado longa e tediosa, e ademais algo ten que quedar para podelo contar en persoa diante dunha mesa e un bo viño.

Mención especial para a sección de animadores : A Mónica , Ana, Olalla, Ana e Dani pequeno , Mónica e as súas fillas Alba e Laura e ao pequeno Edu, a Roberto e Cristina ( irmán e prima de Edu), a Leticia e o seu mozo, a Cristina ( amiga de Dani e Ana) e o seu mozo e tamén a Rocio e a Fontán, grazas polos ánimos, por seguirnos por Madrid adiante correndo polo Metro para chegar aos sitios a tempo. Se me queda alguén no tinteiro que me deculpe.
Grazas aos que animaron dende a distancia, aos que estiveron pendentes de nós e que se acordaron de que tiñan a uns amigos tolos correndo polas rúas de Madrid un domingo de abril.

Para rematar unha cousa máis : O vindeiro ano volvo e voume vingar do quilómetro 35!!!!

SAÚDE E QUILÓMETROS!!!!