28/10/09

Novena semana. XXXII Carreira Pedestre de Santiago

Superado o susto agora xa podo escribir a crónica da semana e da carreira. Semana duriña trala carreira de Ourense xa que o esforzo realizado nesta carreira deixou secuelas nas miñas pernas, estaban moi cargadas. O martes tiven que facer unha rodaxe moi suave e o mércores xa afrontei mellor as series de 800 m. que tocaban, cinco series entre 3':02'' e 1':47''. Como cada venres antes dunha competición unha rodaxe suave de corenta minutos.

O domingo trasladámonos a Santiago de Compostela a desputar unha das máis prestixiosas carreiras do calendario galego, prestixiosa polas edicións que acumula e pola cada vez maior participación por que no referente á organización deixa algunhas cousas que mellorar.
Chovía a eito cando saímos e durante o camiño pero ao irmos achegando o día foi abrindo.

Ao chegarmos á capital de Galicia recollimos os dorsais e tras unha breve parada a tomar un café empezamos a quecer tamén brevemente porque se nos botou o tempo enriba e non nos dimos conta de que a carreira empezaba media hora antes que o ano anterior. Como consecuencia e case sen quentar colocámonos na liña de saída de minutos antes das 10:00. A pesar de ter chovido o día empezaba a ser quente e calor empezaba a facer acto de presencia.
Pistoletazo de saída e inmediantamente busco un oco para ir gañando postos, Edu ten unha habilidade especial para iso e non fun capaz de seguilo co que tiven que buscarme a vida saíndo do carril e adiantando pola dereita. Cando cheguei ao alto pensei que Edu ía xa moi por diante e o meu obxectivo era pegarme a el todo canto puidese ( grande erro!) a sorpresa ben cando o vexo chegándose a min por detrás.


Xuntos continuamos como poseídos, en vez reducir o ritmo unha vez situados, non!, seguimos a darlle caña e así ao chegar ao km. 4 estaba fóra de punto totalmente e tiven que deixar a persecución. O problema foi que xa non estaba en condicións de recuperarme.




A partir deste momento por moito que baixaba o ritmo de carreira o que non baixaba era o ritmo cardíaco. No que quedaba de carreria ía a pasalo mal. Xa no campus Edu quitábame 25 segundos.

Cando comenzamos a subida do Vite ía totalmente agotado e como consecuencia, esta fíxoseme eterna, non daba chegado o final da subida. Ademais era constantemente rebasado por unha morea de corredores que facían aumentar a miña sensación de derrotado.


Con todo isto pasei baixo a pancarta de 10 quilómetros cun tempo de 40':05'' o que deixa ben as claras cal debeu ser o ritmo de saída para que a pesar de estar sufrindo dende o catro, no dez ía case a ritmo de 4 min/km.

Apreoveitando a baixada quixen facer un derradeiro esforzo, saquei forzas de onde non as había e tirei para adiante. Polas rúas da zona vella conseguín imprimir un ritmo forte xa que os derradeiros dous quilómetros fíxennos en 7':28''. Chegado á Praza do Obradoiro vin que se quería mellorar o tempo do ano anterior tería que esprintar e así o fixen, pero non valeu de nada. Tempo neto final : 47':33'' peor tempo por segundos.
Unha vez na praza e tras saudar a Edu, que chegara un minuto antes empezou outra carreira.
David non chegara. Xa pasaba unha hora de carreira e non daba sinais, estaba claro que lle sucedera algo o que non o sabiamos era o que Despois de dar voltas e voltas pola praza, de preguntar a coñecidos o único que sacamos en claro era que até a subida do Vite estaba en carreira, pero a partir de aí non había noticias. A organización brilaba pola súa ausencia, non había a quen preguntar. Na carpa de Cruz Vermella non sabían nada, a Policía Local envioume a un suposto Punto de Encontro onde non había a quen preguntar. Por fin e cando xa empezaban a desmantelar as vallas da meta fixo acto de presencia unha ambulancia do 061 a quen lle puidemos preguntar, coa sorte de que fora a ambulancia que o recollera e o trasladara ao hospital por que se desvanecera por unha deshidratación. De camiño ao hospital recibimos unha chamada do servicio de urxencias informando do sucedido.

A partir de aqui a historia xa é outra .

O home é un animal que aprende a base de tropezos, espero que estes tropezos non se repitan a miúdo.


Saúde e quilómetros

3 comentarios:

Anxo F. Saborido dixo...
Este comentario foi eliminado polo autor.
ZAPATILLA VELOZ-ENFERMITA dixo...

Hola a todos. Lo primero, dar todas las gracias de que soy capaz a todos los taninos (siempre están ahí), ex-taninos (aunque no quieran siempre serán taninos) y no-taninos (que ya empiezan a serlo aunque de manera diferente), por su preocupación y por sus llamadas y sms de apoyo, a raiz de mi deshidratación en Santiago. Es la peor cara de correr, el sentirte enfermo por ello, pero a la vez demuestra la sabiduría del cuerpo, que dice basta cuando no puede más.

Por lo demás ya estoy totalmente recuperado aunque volveré en una semana a hacerme otra analítica para ver sobre todo, el tema de la glucosa que me bajó un montón el día de Santiago.

En cuanto a reincorporarme, de momento voy a tomarme un par de semanas sabáticas porque estoy un poco débil y espero volver tranquilamente porque el origen de los problemas está bien claro. NO SE PUEDE DEJAR DE BEBER NI ANTES NI DURANTE LA CARRERA. Así, que en el vocabulario tanino debemos escribir otra nueva acpción para el término "hacer la de David", cuya primera era adelantar a Edu sin decir ni pío y ahora la segunda es "hacer la de Fernando".

Bueno, pues lo dicho, muchas gracias a todos, y salud y buenos alimentos¡¡¡

Tino dixo...

Animo David ... y cuidadito con las semanas sabáticas..., que mira lo que hicieron con Tino.

Un abrazo