O domingo trasladámonos a Santiago de Compostela a desputar unha das máis prestixiosas carreiras do calendario galego, prestixiosa polas edicións que acumula e pola cada vez maior participación por que no referente á organización deixa algunhas cousas que mellorar.
Chovía a eito cando saímos e durante o camiño pero ao irmos achegando o día foi abrindo.
Ao chegarmos á capital de Galicia recollimos os dorsais e tras unha breve parada a tomar un café empezamos a quecer tamén brevemente porque se nos botou o tempo enriba e non nos dimos conta de que a carreira empezaba media hora antes que o ano anterior. Como consecuencia e case sen quentar colocámonos na liña de saída de minutos antes das 10:00. A pesar de ter chovido o día empezaba a ser quente e calor empezaba a facer acto de presencia.
Pistoletazo de saída e inmediantamente busco un oco para ir gañando postos, Edu ten unha habilidade especial para iso e non fun capaz de seguilo co que tiven que buscarme a vida saíndo do carril e adiantando pola dereita. Cando cheguei ao alto pensei que Edu ía xa moi por diante e o meu obxectivo era pegarme a el todo canto puidese ( grande erro!) a sorpresa ben cando o vexo chegándose a min por detrás.
Xuntos continuamos como poseídos, en vez reducir o ritmo unha vez situados, non!, seguimos a darlle caña e así ao chegar ao km. 4 estaba fóra de punto totalmente e tiven que deixar a persecución. O problema foi que xa non estaba en condicións de recuperarme.
A partir deste momento por moito que baixaba o ritmo de carreira o que non baixaba era o ritmo cardíaco. No que quedaba de carreria ía a pasalo mal. Xa no campus Edu quitábame 25 segundos.
Cando comenzamos a subida do Vite ía totalmente agotado e como consecuencia, esta fíxoseme eterna, non daba chegado o final da subida. Ademais era constantemente rebasado por unha morea de corredores que facían aumentar a miña sensación de derrotado.
Con todo isto pasei baixo a pancarta de 10 quilómetros cun tempo de 40':05'' o que deixa ben as claras cal debeu ser o ritmo de saída para que a pesar de estar sufrindo dende o catro, no dez ía case a ritmo de 4 min/km.
Apreoveitando a baixada quixen facer un derradeiro esforzo, saquei forzas de onde non as había e tirei para adiante. Polas rúas da zona vella conseguín imprimir un ritmo forte xa que os derradeiros dous quilómetros fíxennos en 7':28''.
Chegado á Praza do Obradoiro vin que se quería mellorar o tempo do ano anterior tería que esprintar e así o fixen, pero non valeu de nada. Tempo neto final : 47':33'' peor tempo por segundos.
Chegado á Praza do Obradoiro vin que se quería mellorar o tempo do ano anterior tería que esprintar e así o fixen, pero non valeu de nada. Tempo neto final : 47':33'' peor tempo por segundos.
Unha vez na praza e tras saudar a Edu, que chegara un minuto antes empezou outra carreira.
David non chegara. Xa pasaba unha hora de carreira e non daba sinais, estaba claro que lle sucedera algo o que non o sabiamos era o que Despois de dar voltas e voltas pola praza, de preguntar a coñecidos o único que sacamos en claro era que até a subida do Vite estaba en carreira, pero a partir de aí non había noticias. A organización brilaba pola súa ausencia, non había a quen preguntar. Na carpa de Cruz Vermella non sabían nada, a Policía Local envioume a un suposto Punto de Encontro onde non había a quen preguntar. Por fin e cando xa empezaban a desmantelar as vallas da meta fixo acto de presencia unha ambulancia do 061 a quen lle puidemos preguntar, coa sorte de que fora a ambulancia que o recollera e o trasladara ao hospital por que se desvanecera por unha deshidratación. De camiño ao hospital recibimos unha chamada do servicio de urxencias informando do sucedido.
A partir de aqui a historia xa é outra .
O home é un animal que aprende a base de tropezos, espero que estes tropezos non se repitan a miúdo.
Saúde e quilómetros
David non chegara. Xa pasaba unha hora de carreira e non daba sinais, estaba claro que lle sucedera algo o que non o sabiamos era o que Despois de dar voltas e voltas pola praza, de preguntar a coñecidos o único que sacamos en claro era que até a subida do Vite estaba en carreira, pero a partir de aí non había noticias. A organización brilaba pola súa ausencia, non había a quen preguntar. Na carpa de Cruz Vermella non sabían nada, a Policía Local envioume a un suposto Punto de Encontro onde non había a quen preguntar. Por fin e cando xa empezaban a desmantelar as vallas da meta fixo acto de presencia unha ambulancia do 061 a quen lle puidemos preguntar, coa sorte de que fora a ambulancia que o recollera e o trasladara ao hospital por que se desvanecera por unha deshidratación. De camiño ao hospital recibimos unha chamada do servicio de urxencias informando do sucedido.
A partir de aqui a historia xa é outra .
O home é un animal que aprende a base de tropezos, espero que estes tropezos non se repitan a miúdo.
Saúde e quilómetros
